Mija właśnie dziewięć lat odkąd z bagażem w postaci dwóch walizek o masie sumarycznej 50 kg rozpoczynałem przygodę w kraju, którego nazwę, ze względu na zbieżność z potocznym określeniem jednego z symptomów choroby układu oddechowego, większość traktowała jako żart.
– Dokąd ty jedziesz?!
– Do Kataru.
– Katar to ja mam w nosie!
Zauważyłem, że coraz rzadziej pytany jestem o to, jak długo zamierzam tutaj zostać. Trudno się dziwić … Tym razem to ja wywołuję wilka z lasu i podpowiadam, że koniec widać, ale jakby we mgle. Niech resztę tydzień po tygodniu, weekend po weekendzie, dopisze historia.
W międzyczasie nie ustaję w przemieszczaniu się po świecie (zwiedzaniem bym tego nie nazywał). Biję własne rekordy – ostatnio najkrótszy pobyt w Doha zmniejszył się z ok. 12 godzin do 7 i pół. Tak jakoś wyszło …
Są i kamienie milowe – niedawno wróciłem z 50-tej wizyty w Polsce – tak się złożyło, że była przełomowa nie tylko pod względem statystycznym – o trendzie wizyt w Polsce na przestrzeni lat i innych ciekawych statystykach pisałem przy okazji pięćsetnego rejsu.
Wpisów na blogu coraz mniej – nie brakuje doświadczeń, którymi chciałbym się podzielić, lecz czasu. Co najmniej pięć solidnych notatek czeka na właściwy moment i magiczne przeistoczenie z brudnopisu-poczwarki w zadowalający mnie koncepcyjnie i stylistycznie wpis. Obyśmy mieli jak najwięcej takich problemów w życiu 🙂
Widok na West Bay z Muzeum Sztuki Islamskiej