Na rower do Melbourne

Jadę tak i jadę ulubioną trasą rowerową w Melbourne. Po takiej dawce tlenu budzi się we mnie dusza statystyka. Zaczynam więc wyliczać w myślach: w ciągu ostatniego roku miałem przyjemność jeździć rowerem w co najmniej kilku miejscach na świecie – m.in. dwa dni w Trójmieście, po pół dnia w Warszawie i Chiang Mai w Tajlandii. Był nawet epizod rowerowy na Cyprze.

A w Australii? Na wiosnę były już dwa dni w Melbourne. Był również dzień w Perth na koniec zimy. I teraz ponownie Melbourne – w sumie czwarty rowerowy dzień w Australii, w ostatnich 12 miesiącach! Wychodzi zatem, że po tym kontynencie jeżdżę najwięcej, i to mimo olbrzymiej odległości od domu!

Liczby mówią same za siebie i mógłbym je pozostawić bez komentarza… Ale nie chcę!

Dlaczego Australia? Dlaczego Melbourne?

Wrażenie robi na mnie doskonała sieć ścieżek rowerowych, przynajmniej w miastach – jak to wygląda na prerii jeszcze nie sprawdzałem. Sprzyjająca pogoda przez niemal cały rok oraz przyjazna przybyszom kultura to kolejne plusy. Czuję się tam mile widziany.

Ceny wynajmu rowerów nie są niskie, ale za każdym razem udowadniam sobie, że warto. W Melbourne polecam wypożyczalnię Rentabike, w samym centrum miasta, przy ścieżce wzdłuż rz. Yarra (koszt 35$ na dzień).

Dzień zaczynam od malowniczej trasy w górę rzeki – 15 km aż do wodospadów (Dight Falls) i z powrotem. Gdybym kontynuował mógłbym okrążyć miasto. Decyduję się jednak wrócić w kierunku wybrzeża. Przechodzę spacerkiem przez polecone przez wypożyczalnię ogrody botaniczne, a dalej kieruję się do Albert Park. To tu corocznie odbywają się wyścigi F1, choć dziś to miejsce należy do fanów golfa i rugby. I do mnie!

 

W St. Kilda zahaczam w pośpiechu o polską cukiernię. Jak dowiedziałem się z ich strony internetowej, prowadzona jest przez polskich imigrantów od lat 80-tych. Europa Cake Shop to miejsce, o ugruntowanej pozycji w tej wyjątkowej dzielnicy i całym Melbourne. Pączki, przeróżne drożdżówki i ciasta na wystawie kuszą przechodniów apetycznym „polskim wyglądem”, dość egzotycznym z tej perspektywy. Sernik kakaowy domowej roboty doda mi energii na najbardziej wyczekiwaną część dnia – ścieżkę wzdłuż plaży z St. Kilda do Brighton. Kto zrozumie gdynianina?



Po drodze do Brighton mijam kilka knajpek, liczne kluby żeglarskie oraz marinę z molo, na które czasami wychodzą pingwiny. Dotleniam się za wszystkie czasy. Doświadczenie jest nie z tej ziemi, niemal mistyczne – mieszkam na pustyni, przeleciałem właśnie pół świata, aby najnormalniej w świecie, w wolne niedzielne popołudnie, razem z tubylcami, pojeździć rowerem wzdłuż wybrzeża!

Brighton słynie z malowniczych wielokolorowych domków ustawionych na plaży. Obserwuję jak w dali, na wietrze, szaleją kitesurferzy. Widok ten uzmysławia mi, że dotychczas w mojej niezbyt wymagającej przejażdżce byłem de facto wspomagany przez wiatr w plecy. Zupełnie o tym zapomniałem – dokładnie tak, jak ostatnio. Oto, co nadmiar tlenu robi z człowiekiem.

Przejechałem do tego momentu jakieś 50 km. Czas zawracać. Jazda pod wiatr, z Brighton do centrum Melbourne, to mimo dodatkowego wysiłku czysta przyjemność. Muszę się spieszyć, by oddać rower przed zamknięciem wypożyczalni. Ostatnio nie zdążyłem, jak będzie tym razem?