Miesiąc: maj 2007

Puenta – doceniają każdego gościa, nawet takiego, który nie zamierza wydawać majątku na śniadanie w hotelowej restauracji.

Co więcej, niemalże codziennie po powrocie z pracy na świeżo wygładzonej poduszce znajduję pięknie zapakowaną czekoladkę Patchi. Któregoś dnia zauważyłem również, że z pokrywy mojego laptopa zniknęły odciski moich palców. Czy ktoś zacierał jakieś ślady czy była to tylko rzetelność obsługi, która ze ściereczką w ręce wyciera wszystko co napotka na swej drodze? Ja wymiękam normalnie…

Wszystko to miłe gesty, ale czasami chciałoby się mieć trochę więcej prywatności. Ot, taki urok hotelu, który chce mieć dużo gwiazdek.

W hotelu mieszkać jest przyjemnie, oj bardzo przyjemnie. Jednakże niedługo musi się to skończyć, wiec intensywnie szukam mieszkania. Problem w tym, że większość ogłoszeń z gazety/internetu jest albo nieaktualna, albo skierowana do ściśle sprecyzowanych, acz bardzo tu licznych, grup odbiorców. Tak się składa, że nie jestem ani Filipińczykiem, ani Hindusem. Tym bardziej nie jestem niekorzystającym z kuchni Hindusem muzułmańskim, nie pochodzę z Kerali, nie stanowię też małej rodziny bez dzieci. Owszem – dzieci na razie brak, ale moja na razie jednoosobowa rodzina w postaci „wykształconego egzekutywa” zazwyczaj wynajmującym się nie podoba. Rozmowa z ogłoszeniodawcą najczęściej kończy się więc słowami: [noł, noł, finiszd, noł awajlebel]. Jakby nie patrzeć europejczycy i wszyscy inni niemieszczący się w widełkach są dyskryminowani pełną parą.

Oto przykład ogłoszenia:

‘Room available in 3B/R apartment near Lulu hipermarket. Only for Muslim Indian families without kids (Kerala preferred). Please call 5567543’

Do tego wszystkiego ceny. Powariowali. Kilka dni temu gazety napisały, że Doha wyprzedziła pod względem czynszów takie światowe metropolie jak Bruksela, Berlin, Chicago, itp. Wyprzedzany jest powoli okoliczny Dubaj. Co to oznacza dla przyjezdnych? Hmmm… – prawdziwy koszmar. Zmiękłem gdy od jednego z tutejszych agentów nieruchomości usłyszałem, że 7 000 riyali za umeblowane mieszkanie jednopokojowe (+kuchnia+łazienka+hall) to cena rynkowa. I że on tańszych po prostu nie ma. Na szczęście są konkurencyjne agencje, z których niniejszym postanowiłem skorzystać. Oraz oczywiście nieodzowny Gulf Times i Internet. Nie poddam się – jestem dobrej myśli! Tia

 

Dla żądnych dowodów podaje linki z tymi osobliwymi ogłoszeniami:

Tylko dla kobiet: http://www.qatarliving.com/node/16661

Tylko dla kobiet niearabskich: http://www.qatarliving.com/node/15758

Dla niepalących z Kerali: http://www.qatarliving.com/node/15627

Dla Filipińczyków: http://www.qatarliving.com/node/16591

Dla Hindusów pochodzenia tamilskiego: http://www.qatarliving.com/node/16280

 

Po tygodniu ciężkiej pracy przyszedł wreszcie czas na relaks. Jakiś zbieg okoliczności sprawił, że przy okazji poszukiwania mieszkania znalazłem ekipę na imprezy. Skąd ten wniosek? Bo impreza zdążyła się już odbyć. Ekipa przez cały wieczór powiększała się coraz bardziej, ale na koniec w sposób dosyć naturalny dokonało się odsianie części towarzystwa. I tak ostatecznie zakumplowałem się z Turkiem i Jordańczykiem.

 

Mieszanka jest dosyć ciekawa, ale wybuchem raczej nie grozi. Obaj nowopoznani znajomi mają dużo większe doświadczenie nad Zatoką, chociaż w samym Katarze przebywają nie dłużej niż pół roku. Liczę więc, że pomogą mi w aklimatyzacji. Zwłaszcza, że jeden z nich dysponuje firmowym Mitsubishi Pajero, którym na tutejszy sposób rozbija się po mieście. Wraz z nami rzecz jasna. Lansowanie się w terenowym samochodzie mnie nie kręci, ale skoro już takowy jest, to nie wypada nie wsiąść 😛

O kulturze jazdy tutejszych kierowców wypowiem się innym razem.

Wyjazd na stałe do dalekiego kraju w innej strefie klimatycznej to całkiem spory projekt, zwłaszcza pod kątem logistycznym. Bieganie po najróżniejszych urzędach, szczepienia, dokładne planowanie zawartości walizek, których ciężar był przecież ograniczony. To m.in. zakupy – zwłaszcza ciuchów letnich w jedynie słusznym (beżowym) kolorze – tak mi się przynajmniej do tej pory wydawało. Wreszcie należyte pożegnanie się z przyjaciółmi i rodziną…

Ogarnięcie wszystkich spraw było niemałym wyzwaniem, a skoro już tu jestem, cały i zdrowy – mogę z dumą stwierdzić, że sobie poradziłem.

Musze przyznać, że dokładne planowanie – z użyciem MS Excela 🙂 – jakie uskuteczniłem przed wyjazdem teraz procentuje, bo z dumą przyznaję, że wszystko, co spakowałem do walizki się przydaje i jednocześnie niczego niezbędnego nie zapomniałem – oprócz może rozmówek polsko-arabskich, ale na nie jeszcze przyjdzie czas…

Spanie w hotelu przez trzy tygodnie ma swoje plusy i minusy. Niby wszystko jest, basen, Internet bezprzewodowy, telewizor z MTV i Al Jazeerą, nawet lodóweczka gdzie można schłodzić wodę i … przechować masełko.

No właśnie – kwestia masełka, żółtego sera i salami (wołowej) w lodówce. Żarcie w knajpach hotelowych do najtańszych nie należy (śniadanie podane do łóżka niby tylko ok. 35PLN, ale – HALO – to w końcu tylko śniadanie :-P) W ten sposób na marmurowym stole, który z założenia miał być chyba tylko dekoracją przestronnego wnętrza mojego pokoju, znalazły się różne smakołyki – od keczupu Heinza, przez świeże ciabatty aż po konfiturę Bonne Mamman (kto zna ten mnie zrozumie 🙂 Przyznajcie sami – widok dość nietypowy jak na pokój w czterogwiazdkowym hotelu w samym centrum Doha (centrów miasta jest wedle przewodników turystycznych kilka, to akurat uznawane jest głównie za – o ironio! – centrum gastronomiczno-knajpiane).

 

 

I trochę brakuje mi tu czajnika – herbaty na zimno zrobić się wszak nie da. Ale przynajmniej żelazka Philipsa (wow!) się dorobiłem – nie mam tylko na czym prasować. Ehhh. Czy ja narzekam?

Trochę ponarzekać jednak muszę. Po prostu muszę. Całe miasto się intensywnie rozbudowuje, dotyczy to również mojego hotelu. Otwarte jest już nowe skrzydło hotelu o rozmiarach większych niż skrzydło dotychczasowe. Widok imponujący zwłaszcza, że cała elewacja błyszczy się na złoto. Nic jednak nie wskazuje na to, że jeszcze trzy miesiące wcześniej nowe skrzydło, parkingi, droga dojazdowa itp. były w stanie ledwo zaawansowanej budowy. Widok naprawdę imponujący, szkoda tylko że wycięli rosnące wzdłuż starej drogi krzewy i drzewa – teraz jest tylko beton i kamienie. I piach, jak na pustyni. Pojawił się również chodnik, wąski dość, a na nim postawili olbrzymie, zajmujące całą szerokość owego chodnika, betonowe donice z jakimiś krzewami. Tak wiec krzewy wycięli i wstawili do donic stojących na środku chodnika. Lubię zieleń, nawet sztucznie podlewaną, ale chodnika jak nie było, tak nie ma. Dla pieszych miejsca się tu po prostu nie przewiduje.

 

 

Najwyraźniej głęboko wierzą w to, że każdy gość hotelowy nie marzy o niczym innym jak wynajem jednego z kilkudziesięciu bordowych jaguarów XJ6L, które mogą jako taksówka zawieźć gości spod hotelu gdzieś w „miacho” za bagatelka 50 riyali (ok. 40 PLN)? Fajna atrakcja, ale jeśli centrum handlowe jest oddalone 5 minut na piechotę to wolę na piechotę. Nawet przy tutejszych temperaturach…

Jak to jest gdy Europejczyk przylatuje do Doha po raz drugi – po trzech miesiącach? Wszystko wydaje się banalnie znajome. Banalnie? Bo aż do przesady znajome, wręcz takie same.

Taka sama karteczka z moim nazwiskiem w rękach czekającej na mnie Nepalki (tym razem już nie Filipinki…) z Al Maha Meet&Greet Service. Takie same olbrzymie kolejki do odprawy paszportowej i wizowej, tak samo szybko je omijam dzięki towarzyszeniu wspomnianej Nepalki, takie samo współczucie z mojej strony dla tych, którzy zostali z tyłu kolejki. W zasadzie nic od ostatniej wizyty się nie zmieniło oprócz może temperatury.

Jak przyleciałem dochodziła prawie północ – temperatura wynosiła 34 st. C – wyjściu z klimatyzowanego terminala na lotnisku towarzyszył gorący powiew powietrza. Czułem, że jak lepiej wiatr zawieje, to było jeszcze gorzej – gorąc bił z dołu – czyli od asfaltu. De facto więc temperatura, jaką się odczuwało, była jeszcze wyższa.

Tym razem zetknięcie z całkowicie odmiennym „otoczeniem” nie było już tak szokujące jak za pierwszym razem – zapewniam, że do widoku kobiet-celników ubranych w tradycyjne czarne arabskie stroje (przepraszam za brak fachowych określeń) można się bardzo szybko przyzwyczaić. Podobnie jak do tłumu mężczyzn o ciemnożółtym kolorze skóry (a la Filipiny etc.) czekających nie wiadomo na co najczęściej w pozycji leżacej na asfalcie tuż przy wyjściu z terminala przylotów. Tak więc od razu poczułem się jak u siebie – widoki te i wiele innych pamiętałem jeszcze z lutego, gdy przyleciałem do Doha po raz pierwszy.

Nie dało się zapomnieć także uroczego kierowcy hotelowego autobusu pochodzenia być może filipińskiego, którego wymowę angielską trudno było zrozumieć. Czekał na mnie i kilka innych osób w hali przylotów. Na powitanie powiedział coś, czego nie byłem w stanie zrozumieć. Jednak tym razem nie musiałem prosić po kilka razy o powtórzenie zadawanego mi pytania – wszak pytanie to i kilka kolejnych były (a jakże) takie, jak kilka miesięcy wcześniej – wiedziałem mniej więcej o co pyta, więc mogłem coś tam odpowiedzieć. I już. Ot – sposób na zapewnienie stałego poziomu usług pasażerów autobusu zmierzającego do hotelu Ramada …

Wreszcie doleciałem. Do Doha. Poziom adrenaliny? – na przyjemnie 🙂 wysokim poziomie.

Co ja tu robię? Tak naprawdę to nie wiem, albo przynajmniej nie jestem pewien. Na razie.

Wiem natomiast po co to piszę – mianowicie na szczerą prośbę kilku przyjaciół, no i w sumie dla potomności. Bynajmniej nie dla sławy – tej to mi raczej wystarczy bo raczej do skromnych ludzi się zaliczam. A sławy raczej wystarczy bo ostatnio miałem wrażenie, że z pół Warszawy o mnie rozmawiało, a przynajmniej o moim szaleństwie.

Tyle tytułem wstępu. W następnych wierszach będzie o szaleństwie właśnie. Mam nadzieję, że Was nie zanudzę. Wszelkie komentarze mile widziane …

wheyman