Zebrało mi się na podsumowania – to mój osobisty sposób na pogodzenie się z utratą przywilejów pracowniczych. Przebieranie we wspomnieniach to bardzo przyjemne, lecz również czasochłonne zadanie. Jak z repertuaru przygód rozciągającego się na ponad 10 lat wybrać te najlepsze?
Zamiast ubierać je w ranking i karkołomne sortowanie, moje przygody warte wspomnień podzieliłem na dwie kategorie: epickie i adrenalina.
Epickie.
Wyjazdy, które uwielbiam wspominać krok po kroku, dokładnie tak jak zostały tu opisane, często z naciskiem na proces. Pomimo upływu lat przeżywam je równie mocno. Mógłbym na ich podstawie napisać całą książkę …
Podróże są niezwykłą czasoprzestrzenią, w której może dojść do cudów. Nie chodzi tu tylko o przypadki „cudownego” dostania miejsca z listy standby, o których pisałem niedawno. Mając dużo czasu „do zabicia”, można go wykorzystać na uważnej obserwacji otoczenia i otworzyć się na dostrzeżenie piękna tego świata i właśnie cudów, o których nigdy nie śniliśmy.
Po całej dekadzie podróżowania prezentuję niezwykłe zestawienie wpisów o cudach i magii w podróżach oraz bardziej przyziemnych przemyśleniach. Uwaga – czasem będzie poetycko… Przyjemnej podróży!
Po ponad 14 godz. w powietrzu wylądowałem w Filadelfii w celu konsumpcji weekendu. Jest piątek, ósma rano. Zegar tyka nieubłaganie, już jutro o tej porze będę się odprawiał na rejs powrotny do Doha. Nie ma na co się oglądać, zwiedzanie czas zacząć.
Pomimo długiego lotu mam mnóstwo energii. Pospiesznie melduję się w hotelu. W międzyczasie poranna mgła, która towarzyszyła mi przy lądowaniu, zanika i wychodzi słońce. Pogoda inspiruje mnie by spędzić ten dzień na powietrzu. Szybkim krokiem przechadzam się po historycznym centrum tego jednego z najstarszych miast Ameryki. Jednak zwiedzanie nie jest moim głównym zamierzeniem.
Odnajduję wypożyczalnię rowerów (Fairmount Bicycles: 35$ za dzień lub 7$ za godz.) i dopiero od tego momentu zaczyna się prawdziwa przygoda. Wkrótce jadę ścieżką wzdłuż rz. Schuylkill, zgodnie ze wskazówkami uzyskanymi w wypożyczalni, kieruję się w stronę wioski East Falls, a następnie wjeżdżam na historyczną trasę przez las – tzw. Forbidden Drive. To piękna ścieżka wzdłuż rzeczki, z dala od samochodów i miasta. Wokół złote liście, pełnia jesieni.
Okazuje się, że Forbidden Drive to popularne miejsce na rodzinne spacery. Jest późny poranek, Ameryka właśnie budzi się po Święcie Dziękczynienia, które obchodzono poprzedniego wieczora.
Obserwuję, jak wielopokoleniowe rodziny odbywają świąteczny spacer. To dla nich prawdopodobnie jedyna okazja w roku na spotkanie w takim gronie, bez pośpiechu. Nasuwa mi się skojarzenie z rodzinnymi spacerami po wielkanocnym śniadaniu w Polsce. Ten poranek należy do nich, być może już następnego dnia poszczególni członkowie tych rodzin wrócą do swoich miast, do swojego codziennego życia. Zupełnie jak ja. Tymczasem wszyscy zdają się chłonąć te cenne chwile. Ja też! Mam wrażenie, jakbym właśnie teleportował się z obcego świata (arabskiej pustyni) do magicznej (leśnej!) krainy, która właśnie przeżywa najbardziej intymne rodzinne chwile.
Spacer w lesie to wcale nieoczywisty sposób na spędzenie tego dnia. Dzień po Świecie Dziękczynienia to przecież Czarny Piątek, czyli szaleństwo zakupowe obejmujące cały kontynent, a ostatnio chyba świat. Jak bardzo się cieszę, że zdołałem to zjawisko ominąć!
Po tak aktywnie spędzonym dniu starcza mi jeszcze sił na zupełnie spontaniczne wyjście do teatru (fantastyczna sztuka o Dr. Ruth – dość przaśne wspomnienia w formie monologu amerykańskiej edukatorki seksualnej, odpowiedniczki Michaliny Wisłockiej).
Sympatycznym epilogiem Misji Philly okazuje się spacer po mieście późnym wieczorem – w niektórych zakątkach centrum panuje błogi spokój, gdzie indziej widać barowo-klubowe zwiastuny rozpoczynającego się dla niektórych weekendu. Dla mnie weekend jednak ma się ku końcowi. Po krótkiej nocy w hotelu z samego rana muszę gnać na lotnisko, by w niecałe 13 godz. teleportować się z powrotem na pustynię i kontynuować moją karierę w biurowcu.
I kto twierdził, że teleportacja możliwa jest tylko w filmach sf?
Status misji: zakończona z pełnym sukcesem! I rekordem – w trakcie tego szalonego weekendu spędziłem więcej czasu w powietrzu, niż na ziemi. Trudno będzie pobić taki rekord …
Jak bardzo można rozciągnąć weekend w czasie i przestrzeni? Postanowiłem znaleźć odpowiedź organizując miniprojekt pod kryptonimem Misja Philly.
Philly, czyli Filadelfia – jedyne miasto w Ameryce, które można odwiedzić bez brania dnia wolnego, czyli w trakcie katarskiego weekendu właśnie. Brzmi szalenie? Być może. Ale czemu by nie spróbować?
Przygotowania
Wylot z Doha planowany na piątek tuż po północy. Lądowanie po całonocnym locie z samego rana, o 7 czasu lokalnego. Pogoda do lądowania: 18 st. w dzień, 9 st. w nocy, bezchmurne niebo, słonecznie, piękny dzień. Nic, tylko się pakować!
Ryzyko misji
Opóźnienie rejsu, nawet najdrobniejsze, przyczyni się do istotnego skrócenia pobytu (od przylotu do wylotu następnego dnia rano mam tylko 26 godz.) Czas spędzony na przekroczenie granicy po wylądowaniu też może mieć negatywny wpływ na powodzenie planu.
Przebieg misji
Startujemy z drobnym opóźnieniem, którego nie udaje się nadrobić w powietrzu. To zdecydowanie jeden z najdłuższych lotów, jakich doświadczyłem – całe 14 godz. i 14 minut w powietrzu! Przez większość czasu towarzyszy mi niezwykły widok za oknem – pełnia księżyca! Aż trudno oderwać wzrok od tego niby-zwyczajnego zjawiska, lecz w nietypowej odsłonie – szum silników w tle, bezkresna ciemna noc, światło księżyca i ja, szczelnie zamknięty w pędzącej, metalowej puszce.
Podejście do lądowania po tak długim locie może być tylko magiczne. I takie właśnie było! W trakcie zniżania mijamy Nowy Jork i Long Island, które próbują łapać pierwsze promienie ospale wschodzącego zimowego słońca. Dalej, w okolicy Filadelfii – gęste, białe chmury pod nami, a nad nami – błękitne niebo. Kontynuujemy zniżanie. Jesteśmy już na ostatniej prostej, gdy zauważam, jak z tego chmurnego dywanu wystaje, oświetlona słońcem, charakterystyczna wieża filadelfijskiego mostu. Jest jakby wbita w chmury i tylko ona, bo wokół nie ma żadnych innych znaków sugerujących, że niedaleko pod nami jest ziemia (o dużym mieście nie wspominając). Wkrótce samolot zanurza się w tej białej kołderce i, po kilkunastu sekundach, przyziemia z prawie zerową widocznością pasa. To zdecydowanie najlepsze lądowanie w moim życiu!
Po takim podejściu i lądowaniu czuję się jak nowo narodzony. Katharsis? A może Qatharsis? Tak chcę się czuć.
Obawy o kolejki przy paszportach okazują się niepotrzebne – w Filadelfii w porze przylotu Qatar Airways w ogóle nie ma kolejki do kontroli paszportowej! Dodatkowe przepytywanie w celu weryfikacji historii moich niestandardowych podróży zapisanych w paszporcie też okazuje się błahostką, a wręcz pozytywnym doświadczeniem, zupełnie odwrotnie niż kilka lat wcześniej w Miami.
Misja Philly nieźle się zaczyna. Jak będzie dalej? Czytaj ciąg dalszy tutaj.
Rejs powrotny po jednym z weekendów poza Doha. Udaje mi się znaleźć rząd z trzema pustymi miejscami, więc mogę się wręcz rozłożyć i zrelaksować. Bez znaczenia, że to ostatni rząd na A320, więc tuż przy toalecie i bufecie. Liczy się wygoda.
Pierwsze cztery godziny mijają komfortowo, przez większość czasu oglądam filmy siedząc przy przejściu.
Wychodzę do łazienki. Gdy wracam okazuje się, że na siedzeniu, które dotychczas zajmowałem w „moim rzędzie”, siedzi pasażerka (z Japonii). Zdarzało mi się nie raz doświadczyć podobnych sytuacji tuż po starcie, ale nigdy na 40 minut przed lądowaniem!
Chwila konsternacji. Wyprosić? Japonkę? W tym uroczym słomkowym kapeluszu? Dla tych 40 minut „osobistej wygody”?
– Na pewno spoczęła tu tylko tymczasowo, w kolejce do łazienki – myślę sobie. – A nawet jeśli nie, to miło byłoby zobaczyć, co z tej sytuacji wyniknie – ciekawość bierze górę.
Podchodzę, uśmiecham się i pokazuję, że chciałbym przecisnąć się do siedzenia przy oknie. Zaczynam czytać gazetę, ale od czasu do czasu zerkam na współpasażerkę i sprawdzam, czy ma się dobrze w mojej gościnie.
Pilot anonsuje początek zniżania. Włącza się sygnalizacja „zapiąć pasy”. Załoga zabezpiecza kabinę do lądowania.
Mój nieproszony gość z kraju kwitnącej wiśni nadal siedzi obok mnie.
Lądujemy. Szefowa pokładu uprzejmie wita pasażerów w Katarze i dziękuje za wspólną podróż. Nie tylko ona zresztą – oto mój gość, urocza Japonka w średnim wieku, zwraca się do mnie bez słowa, trzymając w ręce świeżo poskładane origami. Demonstruje jak ten przepiękny ptak z papieru porusza skrzydłami.
Pełen podziwu i wdzięczności odbieram ten niezwykły i niespodziewany prezent.
Arigato! – wykrztuszam z uśmiechem na twarzy.
Okazuje się, że Japonka nie czekała jednak w kolejce do toalety. Co było jej motywacją do zmiany miejsca tuż przed lądowaniem, na zawsze pozostanie tajemnicą.
Nigdy również nie zrozumiem dlaczego akurat ja zostałem obdarowany tak niezwykłym prezentem.
Życie czasem sprawia miłe niespodzianki i to w najmniej oczekiwanych momentach. Nauczyłem się, że aby z nich skorzystać, trzeba się na nie otworzyć. Jak? Na przykład reagować przeciwnie do dotychczasowych nawyków: mówić sobie „tak” tam, gdzie wcześniej mówiło się „nie”, skręcać w prawo zamiast w lewo, akceptować zastaną sytuację zamiast się jej opierać…
Odkąd zacząłem to stosować okazało się, że za takim zakrętem o 180 stopni kryją się bezcenne doświadczenia. To z pozoru banalne rozwiązanie wcale nie jest takie proste do zastosowania, ale twierdzę, że warto próbować – zwłaszcza w czasie podróży po świecie.
