Miesiąc: sierpień 2008

Kolejne aresztowanie w moim bliskim otoczeniu. Trochę inny kaliber tym razem, ale również i w tym wypadku mam wątpliwości co do zgodności z prawami człowieka itp.

Tym razem 47-letni Brytyjczyk, były menedżer BA, a w owym czasie pracownik Qatar Airways w trakcie okresu wypowiedzenia. Jednocześnie przyszły pracownik linii BMI, do której po zakończeniu wspomnianego wypowiedzenia miał przejść na wysokie stanowisko zarządcze. I tu się sprawa komplikuje, podejrzewać można w sumie o wszystko, np. o szpiegostwo gospodarcze, tym bardziej, że obecna i przyszła firma działają w tej samej branży (powiedziałbym, że to standard – zwłaszcza w tak hermetycznej gałęzi jaką jest  lotnictwo). Wyniósł te dane, czy nie wyniósł? Co by to nie było, nie jest to powód, żeby zamykać kolesia na pięć dni bez kontaktu ze światem zewnętrznym, w szczególności z rodziną, dla której informacja o tym, co dzieję się z ojcem jest dość kluczowa. Przez pięć dni!! Sam areszt się wydłużył do ponad miesiąca, ale potem rodzina była na szczęście świadoma losów Pana X. Potem już tylko nie pozwalano mu opuścić Kataru do czasów wyjaśnienia sprawy. Nic dziwnego więc, ze sprawa trafiła na biurko Premiera Wielkiej Brytanii Gordona Browna, którego prawdopodobna bezpośrednia interwencja u przedstawicieli władz Kataru pomogła w rozwiązaniu sprawy.

Sprawę kilka tygodni temu rozdmuchała brytyjska gazeta Daily Mail, a podchwyciło ją wiele innych dzienników (nie wyłączając tych publikowanych w Katarze!).

Tym razem wszystko rozegrane zostało na najwyższym szczeblu, co tylko pomogło w zbudowaniu czarnego PR wokół Kataru i jego narodowego przewoźnika lotniczego. Jedno pytanie na koniec zadam – który z zachodnich top menedżerów zgodzi się na podjęcie pracy w takiej firmie po przeczytaniu tej opowieści? A propos – w Polsce chyba tez wystarczył telefon do Ministra Sprawiedliwości czy wręcz Premiera, aby aresztować tych, których się nie lubi, tak?

Komentarz jednego z czytelników na stronie BBC był dosadny: „trzeba było siedzieć w ojczyźnie niż poddać się pokusie pracy na chwałę obcego państwa a przy okazji czerpać korzyści z niskich podatków!"

Każdy taki robotnik po sześciu dniach spędzonych na budowie chciałby się trochę zrelaksować, w sumie nikogo to chyba nie dziwi. Do klimatyzowanego centrum handlowego nie mają prawa wstępu, zwłaszcza w piątek, czyli ich dzień wolny od pracy (sic!). Jedyne co im pozostaje to zwiedzanie targowiska i przesiadywanie przez cały upalny dzień na placach wokół meczetów w „starym” centrum miasta. Ostatnio policja zaczęła zabraniać większym grupkom robotników wchodzenia nawet do tych miejsc, w tym na teren suku – bazaru, co robotników rozjuszyło jeszcze bardziej, ale na szczęście nie doszło do zamieszek. Takie większe grupy robotników to standard, bo wszyscy niepracujący są po prostu każdego piątkowego poranka zwożeni autobusami ze swoich przedmiejskich kwater do centrum stolicy w celu spędzenia całego dnia w jakichś bardziej cywilizowanych warunkach.

Zobaczenie tych niezliczonych tłumów nawet przez okno samochodu zwykle przywołuje u nas skrajne emocje. Widok  jest naprawdę przykry, ale jednocześnie czuje się ulgę, że w supermarkecie prawdopodobnie nie spotka się całego tego potoku ludzi (trudno to nawet nazwać potokiem, to jest całe jezioro wylewające z brzegów!).

Sondaż przeprowadzony wśród Katarczyków ujawnił, że większość z nich jest przeciwna ograniczeniom nakładanym na robotników w miejscach publicznych typu parki czy corniche. Podobny głos w tej kwestii zabierają arabscy naukowcy twierdząc, że takie postępowanie jest niecywilizowane. Łatwo się domyślić jednak, że każdy z nich w duchu ma nadzieję, że robiąc przy najbliższej okazji zakupy w carrefourze  ich rodzina nie będzie musiała mijać najtańszej siły roboczej między półkami. Dziwny jest ten świat. I brutalny.