To jedna z największych wysp świata. Wiele jest w niej do odkrycia, zwłaszcza dla przeciętnego Europejczyka takiego jak ja. Nad całością góruje szczyt Kinabalu – dwudniowa wspinaczka na niego z lokalnym przewodnikiem mógłaby być celem podróży samym w sobie. Do tego niezliczone parki narodowe, w tym rezerwat z orangutanami – słowem – przyroda! To wszystko cały czas przede mną. I jak to wszystko pogodzić z faktem, że właśnie stamtąd wróciłem?
Był to jeden z tych wyjazdów zaplanowanych spontanicznie acz z dużym (bo 9-miesięcznym!) wyprzedzeniem ze względu na niezwykłą promocję Air Asia. Takich okazji się nie przepuszcza!
Moją pierwszą wyprawę na Borneo trzeba było zacząć od tego, z czego chyba słynie najbardziej – plemienia łowców głów. Tak się złożyło, że był to pierwszy i ostatni punkt zwiedzania sensu stricte. Resztę pierwszego dnia pobytu wypełniło wylegiwanie się na plaży wraz z lokalną rodziną, która mnie na czas pobytu adoptowała. Wyspa Mamutik, położona kilkanaście minut łódką od brzegu Kota Kinabalu, rozczarowała mnie – wspomnienie zeszłorocznych wakacji na Perhentianach nie pozostało bez wpływu na owoż rozczarowanie. Później było zwiedzanie pod kątem kulinarnym – w Malezji jak powszechnie wiadomo – wybór straw jest dalece satysfakcjonujący.
Drugi i zarazem ostatni dzień upłynął pod znakiem pełnego „spontanu” i … pracy … charytatywnej. Prośbie ze strony malezyjskiego brata przyrodniego o pomoc w „projekcie fotograficznym” trudno było odmówić. Wspomniał tylko, że pstryknie mi kilka zdjęć i fajrant. Moja odpowiedź była całkiem rutynowa. – Dlaczego nie?! Tymczasem wyszła z tego profesjonalna sesja zdjęciowa ze stylistą, makijażystą i nawet asystentką makijażysty! Efekty będzie można zobaczyć bodajże w czerwcowym wydaniu lokalnej borneańskiej gazety. Cóż, trzeba być w życiu we właściwym miejscu i we właściwym czasie!
I dlatego właśnie moje dwa dni w malezyjskiej części Borneo traktować należy jako prolog. Szczyt Kinabalu nie ucieknie. Ciąg dalszy nastąpi w bliżej nieokreślonej przyszłości.