Piątego dnia wyprawy stan moich kolan pozwala mi przerzucić się z powrotem na mojego dwukołowca, tym bardziej, że od teraz już będzie tylko z górki. I to konkretnie, bo różnica wysokości między Tienhsiang a Hualien, miastem na wschodnim wybrzeżu Tajwanu, wynosi ok. 500 m. W poziomie będzie to 40 km.
Jadę niespiesznie, gdyż według bardziej doświadczonych cyklistów droga wzdłuż wąwozu bywa śliska. Co chwilę zatrzymuję się na zdjęcia, bo za każdym zakrętem lub tunelem przed moimi oczyma pojawia się jeszcze bardziej olśniewający widok niż wcześniej.
Przy okazji pozwalam się bezpiecznie mijać autokarom z chińskimi turystami w kaskach. Wbrew pozorom, autokary nie jadą wiele szybciej ode mnie, zwłaszcza, że droga wzdłuż jest wąska, a jej niskie sklepienie wymaga od kierowców sporej zręczności i precyzji. Najciekawiej jest jednak w tunelach.
W Hualien – dużym mieście portowym – zostaję na jedną noc, aby kolejnego dnia z rana zrobić krótką przejażdżkę po okolicy.
Po południu wsiadam w pociąg, który ma mnie zawieźć do Tajpej. Jest to trudniejsze, niż się spodziewałem, lecz z pomocą tubylców jakoś się udaje (to „jakoś” oznacza późniejszym pociągiem i bez roweru, który w połowie drogi (!) zostałem niespodziewanie zmuszony nadać jako przesyłkę). Tajwańskie koleje okazują się chyba najsłabszym ogniwem w infrastrukturze rowerowej tego kraju.
Trudno uwierzyć, że to już prawie koniec. Najlepszym zwieńczeniem wycieczki, jakie mogłem sobie wyobrazić, była kolacja u mojej „tajwańskiej rodziny”. Wyśmienite towarzystwo, przepyszne, domowe jedzenie oraz lokalne trunki. Nawet do gotującej się w kociołku zupy co chwilę dolewano me gio, czyli ryżowe wino, zamiast wody – dla zdrowotności. Było też wino aborygeńskie (to już pite ze szklanki a nie łyżką z talerza), a także piwo lokalnej produkcji i whisky. W różnej kolejności. A w międzyczasie – wódka Belvedere, która – według gospodarza – mroziła się w zamrażalniku od pięciu lat (!) – najwyraźniej tylko czekała na moją wizytę i tę wyjątkową okazję.
Bezcenne.
Za mną sześć samodzielnych – ale nie samotnych – dni pełnych przygód w rowerowo-autostopowej przeprawie przez środkowy Tajwan. Podkreślam to pewnie do znudzenia – najważniejsze przeżycia z tej wyprawy wiążą się z niezwykle serdecznymi ludźmi, których spotkałem na swojej drodze – każdego dnia mogłem liczyć na ich bezinteresowną pomoc.
Tajwańczycy starają się wypaść w oczach turystów jak najlepiej. Władze otwarcie oczekują na komentarze i informacje zwrotne, bo doskonale zdają sobie sprawę, że jeszcze nie wszystko działa u nich idealnie. Tajwan pod wieloma względami przypomina mi Polskę, np. organizacyjnie – oto jest sporo biurokracji, z której mieszkańcy często zdają sobie sprawę. Rząd stara się jak może, choć nie wszystkie jego decyzje zalicza się do udanych. Obywatele zdają się trzymać reguł, ale są jednocześnie elastyczni w ich interpretowaniu. Bariera językowa poza większymi miastami jest bardziej widoczna, a mimo to turyści nie mają czego się obawiać, bo zawsze mogą liczyć na pomocną dłoń mieszkańców.
Taka intensywna i udana wyprawa bynajmniej nie zaspokoiła mojego tajwańskiego głodu. Przeciwnie, niedosyt jest większy niż był. Tak się składa, że doskonale się tam odnajduję.
Z tym większą pewnością więc stwierdzam, że na Tajwan chciałbym wrócić, i to jak najszybciej! I – podobnie, jak ostatnio – pytam: Tylko skąd wziąć tyle urlopu?!
Niech zdjęcia na picasa będą uzupełnieniem tego, czego nie udało mi się zawrzeć w słowach.
To była najdłuższa relacja z podróży, jaką kiedykolwiek spisałem (w czterech odcinkach!). Uff. Komentarze mile widziane.
