Miesiąc: czerwiec 2007

Przysłowiowe motyle w żołądku – uczucie znane chyba wszystkim – zjawiały się dopiero wtedy, gdy z kimś przyszło mi o wyjeździe porozmawiać, a raczej – wytłumaczyć się z niego. Motyli pojawiało się jeszcze więcej, gdy widziałem reakcję większości moich rozmówców, którzy z niedowierzaniem dopytywali: “Kto?”, “Ty?”, “Dokąd?“, “Ale jak to?”, “Jak to zrobiłeś?“ itp. A ja odpowiadałem: “Tak, ja”, “Tak, nad Zatoką Perską”, “Tak po prostu”, itd.

W zasadzie przyjemnie było być „okazem”, o którym mówią dziesiątki ludzi. Dla zobrazowania podam anegdotę: spotyka się dwoje moich znajomych. Nawet nie wiedziałem, że się znają nawzajem. Jedno z nich postanowiło się pochwalić drugiemu, że zna takiego jednego, który wyjeżdża dobrowolnie do Kataru do pracy. Drugi znajomy odpowiedział: „Wheyman? To ty też go znasz???”. Tak mniej więcej było. Podobno. Nieważne co mówią, ważne żeby mówili?

Tymczasem sen trwa już trzy tygodnie. Czy to na pewno możliwe?

Hotel znowu przeszedł samego siebie. Specjalnie dla mnie podstawili cały minibus (kilkanaście siedzeń). Wszystko tylko po to, żebym mógł dojechać do ‘The City Center’ – największego centrum handlowego, jakie kiedykolwiek widziałem. Takie tam zachcianki. Sęk w tym, że wszędzie było napisane, że specjalny autobus jeździ regularnie o określonej porze spod hotelu pod samo centrum, które jest w innej części miasta. Sęk w tym, że nie spodziewali się, że ktokolwiek będzie chciał skorzystać z takiej usługi. A ja grzecznie czekałem, aż autobus podjedzie. W końcu się zorientowali, że tak łatwo się mnie nie pozbędą, zawołali kierowcę i autobus grzecznie podjechał. Specjalnie na moje życzenie. Najwyraźniej już dawno nikt z tej usługi nie korzystał, więc busik nie był podstawiany. Wszak do dyspozycji gości (ale już odpłatnie) są również bardziej luksusowe jaguary, jak też tzw. limuzyny. A ja się uparłem. I już. Gdybym wiedział, że będzie z tym tyle zachodu, to przecież pojechałbym taksówką.

Trochę będzie mi brakowało tej beztroski życia hotelowego. Sprzątanie, ścielenie łóżka, wynoszenie śmieci, … o codziennych gazetach, owocach, butelkach świeżej wody na stoliku nie wspomnę. Zacząłem nawet tęsknić za tą codziennością – w końcu trzy tygodnie w hotelu potrafi wypaczyć postrzeganie świata. Tak więc wyruszam na podbój Dohy – tej prawdziwej, gdzie droga do skądinąd pięknego mieszkanka prowadzi przez cuchnące podwórko.

Wyprowadzam się z hotelu już w poniedziałek, więc korzystam z tutejszych udogodnień ile wlezie. Basenik, leżaczek, basenik, leżaczek, powrót do klimatyzowanego pokoju, chwila na odsapnięcie i znowu: basenik, leżaczek, itd. Ale zbyt długo tak nie potrafię – dziś wytrzymałem aż 2 godziny i 10 minut. Temperatura powietrza 42, a odczuwalna 45 stopni, w basenie ledwo 30 stopni. Ehhh, to jest życie.

Wakacje na wyciągnięcie ręki. Tak na co dzień. W południe w weekend lub tuż po powrocie z pracy. Codziennie. Któż o tym nie marzy? Tak wiem, zbyt szczery jestem. I wredny.

Basta!

Są tego kolejne dowody. Dziś po powrocie z pracy zastałem pięknie poskładane ubrania, które zwykle grzecznie po prostu rzucałem na łóżko. Co zdarzy się jutro? Normalnie nie mogę się doczekać!

To nie wszystko. W butach do garnituru znalazłem karteczkę:

‘Your shoes have been cleaned with compliments of your room attendant. Evelyn.’

Buty rzeczywiście lśnią i rzeczywiście wymagały pucowania, bo każdorazowe przejście między np. hotelem a taksówką lub taksówką a pracą powoduje, że z czarnych mokasynów robią się beżowe kowbojki. I tak jest codziennie. Zauważyłem, że większość ludzi u mnie w pracy nie dba za bardzo o czystość butów (najwyraźniej z czasem zobojętnieli). Większość, ale nie wszyscy. Na przykład ja – jako dobrze wychowany chłopczyk – tak nie potrafię. Nie tylko ja zresztą – ostatnio Włoch poprosił mnie o skombinowanie z hotelu jednorazowych gąbeczek czyszczących do butów. Bez nich nie potrafi żyć, no bo jak to? – w brudnych butach po biurze chodzić? Solidne zapasy gąbeczek, które zrobił w czasie gdy mieszkał w tym samym hotelu, już się skończyły i ma teraz problem (wyprowadził się ledwo dwa tygodnie temu).

Tak więc mam misję do wykonania – sprowadzić zapas gąbeczek do biura dla nas obu tak, żeby ich wystarczyło do czasu, gdy znajdziemy kolejnego tymczasowego mieszkańca hotelu.

Taki sobie problem, a jak jednoczy!?